آذرخواران سرزمینی کهن برکران کویر....

خسته شدم بریده ام آقا شتاب کن/یا انتخاب کن بخرم یا جواب کن
برگشتنم همان و فنا گشتنم همان/ هر چه پل است پشت سر من خراب کن
رویم سیاه روز قیامت به جای من/بنشین و با خدا تو حساب و کتاب کن
نام مرا عزیز میندازی از قلم/لطفی کن و بهشت حضور و غیاب کن
چله نشین میکده روضه ام کن و/ این غوره های اشک مرا هم شراب کن
محشر وبال گردنتانم حلال کن/دست مرا بگیر و دوباره سوار کن
دراین بساط گریه مرا سیر میکند/آتش بزن بیا جگرم را کباب کن
حالا که خرج کرببلایم به پای توست/از سهم الارث مادری خود حساب کن

عشقم بیرق سیاه محرم است/سوزم سوز سینه زنان محرم است؛در این جهان چه می شود هر سال این زمان/گویا قیامت خدا هم محرم است؛از هر خوشی دست کشیده است این زمان/آن کس که مستیش ز شراب محرم است؛تاهست تکیه و علم و پرچم سیاه/دلهای شیعیان علی را محرم است؛انگار بزم ساقی وساغر فراهم است/جایی که ذکرپادشه هر دو عالم است؛این ذکر چون به مس جان خورد ببین/صد کیمیا در مقابل او بازهم کم است؛جانم فدای نام قشنگ تو یا حسین/به به که دل شود آرام باحسین

 نمیدانم پس از مرگم چه خواهد شد

نمیخواهم بدانم کوزه گر از خاک اندامم چه خواهد ساخت

ولی بسیار مشتاقم که از خاک گلویم سوتکی سازد

گلویم سوتکی باشد

بدست کودکی گستاخ و بازیگوش

و او یکریز و پی در پی

دم گرم و چموش خویش را بر گلویم سخت بفشارد

و خواب خفتگان خفته را آشفته تر سازد

بدین سان بشکند در من سکوت مرگبارم را....

دکتر علی شریعتی

امشب علی تنهاترین انسان هاست و دیشب با کس ترینشان؛ امشب فاطمه را ندارد و دیشب داشت

به مناسبت انقلاب های خاورمیانه که حاصل خون شهدای انقلاب اسلامی است این تصنیف زیبا از عارف قزوینی را تقدیم می کنم:
هنگام می و وقت گل و گشت چمن شد
دربار بهاری تهی از زاغ و زغن شد
از ابر کرم خطه ی ری رشک ختن شد
دلتنگ چو من مرغ قفس بهر وطن شد
چه کج رفتاری ای چرخ
چه بدکرداری ای چرخ
سر کین داری ای چرخ
نه دین داری نه آیین داری ای چرخ
از خون جوانان وطن لاله دمیده
در ماتم سرو قدشان سرو خمیده
در سایه ی گل بلبل از این غصه خزیده
گل نیز چو من در غمشان جامه دریده
چه کج رفتاری ای چرخ
چه بدکرداری ای چرخ
سر کین داری ای چرخ
نه دین داری نه آیین داری ای چرخ

بشنوازنی چون حکایت می کند                      ازجدایی ها شکایت می کند                                                                            کز نیستان تا مرا ببریده اند                          ازنفیرم مرد و زن نالیده اند                                                                        سینه خواهم شرحه شرحه از فراق                     تا بگویم شرح درد اشتیاق                                                                        هر کسی کاو دور ماند از اصل خویش          باز جوید روزگار وصل خویش                                                                      من به هر جمعیتی نالان شدم                    جفت بد حالان و خوش حالان شدم                                                                      هرکسی ازظن خودشد یار من                        ازدرون من نجست احوال من                                                                      سر من ازناله ی من دور نیست               لیک چشم وگوش را آن نور نیست                                                                         تن زجان و جان زتن مستور نیست            لیک کس را دیده جان دستو ر نیست                                                                   آتش است این بانگ نای و نیست باد                 هرکه این آتش ندارد نیست باد                                                                   آتش عشق است کاندر نی فتاد                      جوشش عشق است کاندرمی فتاد                                                                     نی حریف هرکه از یاری برید                         پرده هایش پرده های ما درید                                                             همچونی زهری و تریاقی که دید؟                همچو نی دمساز ومشتاقی که دید؟                                                                 نی حدیث راه پر خون می کند                       قصه های عشق مجنون می کند                                                                       دو دهان داریم گویا همچو نی                         یک دهان تنهاست در لبهای وی                                                                       یک دهان نالان شده سوی شما                            های و هویی درفکنده درسما

هزارجهدبکردم که سرعشق بپوشم/نبودبرسرآتش میسرم که نجوشم.به هوش بودم ازاول که دل به کس نسپارم/شمایل توبدیدم نه عقل ماندو نه هوشم.مرابه هیچ به دادی ومن هنوزبرآنم/که ازوجودتومویی به عالمی نفروشم.مگرتوروی بپوشی وفتنه بازنشانی/که من قرارندارم که دیده ازتوبپوشم.به راه بادیه رفتن به ازنشستن باطل/اکرمرادنیابم به قدروسع بکوشم.

>اول دفتر به نام ایزددانا        صانع پروردگارحی توانا                                               اکبر و اعظم خدای عالم و آدم     صورت خوب آفرید وسیرت زیبا                                    ازدربخشندگی بنده نوازی                 مرغ هوا رانصیب وماهی دریا                             قسمت خود می خورند منعم ودرویش          روزی خود می برند پشه وعنقا                  حاجت موری به علم غیب بداند               دربن چاهی به زیر صخره ی صما                   جانور ازنطفه می کند شکر از نی                برگ تر از چوب خشک وچشمه زخارا           شربت نوش آفرید ازمگس نحل           نخل تناور کند زدانه ی خرما                               از همگان بی نیاز و بر همه مشفق              از همه عالم نهان و بر همه پیدا                 پرتو نور سرادقات جلالش                   از عظمت ماورای فکرت دانا                              خود نه زبان در دهان عارف مدهوش          حمد وثنا می کند که موی بر اعضا                هرکه نداند سپاس نعمت امروز              حیف خورد برنصیب رحمت فردا                        بار خدایا! مهیمنی ومدبر            وزهمه عیبی مقدسی ومبرا                                     ما نتوانیم حق حمد تو گفتن       باهمه کروبیان عالم بالا                                           سعدی از آن جا که فهم اوست سخن گفت           ورنه کمال تو وهم کی رسد آن جا       شعر از استاد سخن سعدی شیرازی